De reacties die je krijgt als je een miskraam hebt, zijn niet altijd even begripvol. Je omgeving wil je graag troostende woorden geven en weet eigenlijk niet zo goed wat te zeggen.
In de hoop je met deze woorden te troosten, bereiken ze het tegenovergestelde. Namelijk dat jij het gevoel krijgt dat je niet verdrietig mag zijn.
Wat je liever niet hoort na een miskraam:
“Het was nog maar een hoopje cellen.” Of een wormpje, wordt ook gezegd. De grootte van dit minimensje zegt niets over het recht hebben op verdriet of de mate van je verdriet.
“Je bent nog jong.” Maar dit zegt niets over wat je nu meemaakt.
“Gelukkig heb je al een kind.” Natuurlijk ben je blij met je kind, maar dit wil niet zeggen dat je niet nog een kind wilt. Dat je geen verdriet mag hebben over je miskraam.
“Nu heb je weer een extra reden om te oefenen.” Mogelijk zijn er mensen die je op willen beuren met deze ‘positieve’ reactie, maar blij word je hier nu niet van.
“Nu ben je in ieder geval van je vermoeidheid, misselijkheid en kwaaltjes af.” Die misselijkheid en kwaaltjes had je er maar al te graag voor over.
“Je kunt er niks aan doen.” Dit is nog zo’n dooddoener. Ondanks dat je dit weet, kan jij je wel schuldig voelen.
“Je weet tenminste nu dat je zwanger kan worden.” Uhh ja. Wat moet je met deze reactie? Je had graag de hele zwangerschap willen meemaken en een gezonde baby in je armen willen houden.
“Liever dit dan een zwaar gehandicapt kind.” Een ander kan dit niet voor je bepalen. En ja, we willen allemaal graag een gezond kind.
“Alles gebeurt met een reden.” Nog een waarheid als een koe. Dit kan zo zijn, maar dan nog mag je verdrietig of boos mag zijn.
Wat je wel kan accepteren is als mensen toegeven dat ze niet weten hoe te reageren. Of dat ze het jammer vinden dat het mis is gegaan. En jij, geef jezelf de ruimte voor je verdriet, boosheid, schuldgevoel. Volgende week meer hierover.
Wat zou jij graag willen van je omgeving, als je hen vertelt dat je een miskraam hebt gehad?
Lieve groeten
Thea van Dijk
Afbeelding van Kiên Trịnh via Pixabay
Mooi en helder en herkenbaar beschreven Thea:-)
Dank je wel Jacqueline.