Thea (verpleegkundige) krijgt haar zoon op 31 jarige leeftijd. Het is een zware bevalling en ze krijgt daarna ernstige vermoeidheidsklachten.
In deze periode voelde ik mij heel alleen, alsof niemand mij begreep of zich realiseerde hoe moe ik was. Ik vond mij op een zeur lijken. Het voelde alsof ik aan de zijlijn van het leven stond en niet echt mee kon doen.
Terwijl de internist geen diagnose kan stellen en ze gezond wordt verklaard, vermoedt ze zelf sterk dat ze lijdt aan het chronisch vermoeidheidssyndroom. Vier jaar na haar bevalling wordt ze opnieuw zwanger.
Hoe vond je het om weer zwanger te zijn?
Ik was dit niet van plan en was nog druk bezig met overleven, de opvoeding van mijn zoon en zelf beter worden.
Hoe wist je dat het fout ging?
Toen ik plots een enorme stekende pijn in mijn rechter onderbuik voelde, ik dacht eerst dat dit mijn blindedarm was. Even later werd ik ongesteld. In de volgende menstruaties kon ik precies voelen waar de vorige keer de pijn zat.
De eerste keer was het een centimeter. De tweede keer was het ongeveer tien centimeter waar het gevoelig was.
De derde keer had ik een diffuse pijn in die streek. Toen is waarschijnlijk de andere eierstok haar eitjes gaan loslaten, want de pijn was er niet meer.
Wat vertelde jij jezelf over jouw miskraam?
‘Gebeurd is gebeurd.’ Dit is precies ook hoe ik als kind met gebeurtenissen omging en later ook als volwassene.
Op 43-jarige leeftijd raakt Thea weer (onverwacht) zwanger maar ze test ‘negatief’. Op de vaginale echo is alleen een donkere schaduw te zien.
Toch weet ze zelf dat ze wel degelijk in verwachting is. Ze deelt dit alleen met haar partner en een vriendin.
Hoe was het dat je zwangerschap werd ontkend?
Ik dacht dat ik misschien wanend was. Maar toch was het gevoel heel zeker en telkens kwam het terug, hoe vaak ik het ook tegen mezelf zei dat ik niet zwanger was. Dat het bewezen was dat het niet zo kon zijn.
Hoe ging het toen verder?
De eerdere bevalling van mijn zoon was heel zwaar. En nu ik geen begeleiding zou krijgen, omdat ik officieel niet zwanger was, was ik heel bang dat ik alleen zou moeten bevallen zonder hulp van buitenaf.
Door de hormonen kon ik waarschijnlijk niet objectief denken. Achteraf heb ik zoiets van: ‘Als je buik dikker wordt of als je buikpijn krijgt (weeën) ga je gewoon weer naar de dokter.’
Weet je wanneer de zwangerschap precies eindigde?
Het is met 4 of 5 maanden fout gegaan. Op een gegeven moment voelde ik mij enorm wanhopig. Toen kwam er een soort rust over mij. Vanaf dat moment voelde ik mij niet meer zwanger. En kon ik het met rust laten. Elke maand was ik wel hevig ongesteld.
Wat zei je op die menstruatiemomenten tegen jezelf?
Niets, ik vond het heel lastig. Ik begreep zelf wel met mijn verpleegkundige achtergrond dat het kwam omdat er iets in mijn baarmoeder zat. Ik zorgde ervoor dat ik voldoende ijzer binnen kreeg zodat ik een hoog HB-gehalte zou hebben.
Vervolg interview: Ik ben eindelijk weer gaan leven.
Interview: Joyce Beckker
1 gedachte over ““Ik voelde me niet meer zwanger””