Het blijft nog altijd een vraag. Aan het begin van de zomer 2002 voel ik me raar als ik op mijn werkplek ben bij mijn toenmalige werkgever in Breda. Eerder dat jaar ben ik getrouwd. We wilden bewust kinderen en tijdens onze huwelijksreis door Italië, van Venetië naar Rome, moet het gebeurd zijn.
Ik werd daarna niet ongesteld. Net voordat ik een zwangerschapstest wilde kopen leek het alsof mijn bloeddruk steeg. Ik voelde me euforisch op een of andere manier. Er was wat aan de hand met mij, maar ik kon het bij niemand kwijt.
Voor de zekerheid ging ik toch naar de bedrijfsarts die inpandig aan het werk was. Hij kon het niet verklaren. Toen ik vroeg of ik misschien zwanger kon zijn, keek hij me verbouwereerd aan. “Dat zou goed kunnen”, was zijn antwoord. Ik ging dolgelukkig naar huis, maar kocht geen zwangerschapstest.
Zou er al iets in mijn buik groeien? Ik voelde me zo bijzonder, mijn lichaam gaf prachtige signalen af. Niet dat dat altijd fijn was, want de verandering in mijn lichaam zorgde ervoor dat het bleef razen. Dat was soms echt een beetje too much.
Maar na een paar dagen was er toch opeens die te late menstruatie met ietwat meer buikpijn dan anders. Ik heb nog gezocht naar een vruchtje in de toilet, maar kon het niet vinden.
Soms vraag ik me nog weleens af of ik toen zwanger ben geweest. 15 op de 100 zwangerschappen eindigen in een miskraam. Niet alle zwangerschappen zijn bekend. Veel zwangerschappen worden al geëindigd voordat een menstruatie op gang komt.
Okay, dit is wel heel pril wat ik heb meegemaakt. En toch, heel soms sta ik er bij stil. Was er dan toch een ander zieltje dat zich wilde nestelen in mijn buik en dat zich snel terugtrok? Of was het mijn eerste dochter die zich eerder aankondigde, maar een later moment koos om zich in een omhulseltje te wringen en te groeien tot een minimensje in mijn buik?
Want later in dat jaar, slechts een paar maanden later, was ik wel zwanger. Het blijft nog altijd een raadsel. Ik heb er geen visioenen of dromen over gehad, hoe gevoelig ik ook ben. En toch is dit een apart verhaal. Ik denk dat ik er pas achter kom als ik zelf terugkeer naar de Onnoembare.
Claudia Koole
Auteur
Wil je reageren? Dan kan hieronder in het reactieveld.
Dit artikel mag je ook delen via sociale media.