Haar hele leven wist Carla Beukers één ding zeker: ze wilde moeder worden. Ze deed er achttien jaar over om deze oerwens uit te laten komen. Na twee zeer pijnlijke miskramen weet ze nu dat ze ongewenst kinderloos zal blijven. Daarom is haar boek verschenen ‘De hoop voorbij’.
Het boek bevat 27 ervaringsverhalen van mensen die ongewenst kinderloos zijn, waarvan negen verhalen gaan over miskraam. Ik vroeg Carla naar haar eigen ervaringen en missie met het boek
Waarom heb je dit boek geschreven?
Na mijn laatste miskraam ontstond op een gegeven moment het idee om een boek te gaan schrijven over ongewenste kinderloosheid. Ik wilde mijn verhaal vertellen, maar ik wilde ook de verhalen van anderen een ‘platform’ geven. Hierdoor ontstond het idee van ‘De hoop voorbij’; een boek met ervaringsverhalen.
Welke verhalen over miskraam mogen we verwachten?
Er zijn negen verhalen waarin een miskraam voorkomt, acht verhalen van vrouwen en één verhaal geschreven door een man. Hun leeftijden variëren van begin 30 tot halverwege de 40. De verhalen zijn heel divers; vrouwen met een laag AMH, met POF, chlamydia en iemand bij wie het opbouwen van het baarmoederslijmvlies een probleem vormde. Sommige vrouwen hebben één of twee IVF pogingen gedaan, maar ook iemand die er acht heeft gedaan.
Hoe gaan deze negen mensen om met hun ongewenste kinderloosheid?
Dat is echt heel verschillend. Sommigen zoeken het contact met kinderen bewust op, bijvoorbeeld door te werken in de kinderopvang. Terwijl het voor anderen juist moeilijk is, omdat het de pijn over hun eigen kinderwens zo aanraakt. En waar de een heel positief in het leven staat, is het verdriet voor de ander (nog) zo groot dat dit het dagelijks leven echt beïnvloedt.
Wat wil je bereiken met dit boek?
Ik hoop dat mensen die ook ongewenst kinderloos zijn herkenning zullen vinden in ‘De hoop voorbij’ en dat de verhalen tot steun kunnen zijn. Ook hoop ik dat het boek voor mensen uit de omgeving en voor professionals die werken met mensen met een kinderwens, inzicht kan geven over hoe het nou écht is om ongewenst kinderloos te zijn.
Is er volgens jou sprake van een taboe rond dit onderwerp?
Persoonlijk vind ik dat er veel meer aandacht en openheid mag komen voor zowel ongewenste kinderloosheid als voor miskramen. Het is nog steeds zo dat veel vrouwen pas vertellen dat ze zwanger zijn na 12/13 weken, omdat het nog mis kan gaan. Hierdoor zorg je ervoor dat het krijgen van een miskraam achter gesloten deuren blijft en mensen er vaak niet over praten. Terwijl praten over je miskraam ook echt kan helpen bij de verwerking ervan.
Wat vind je van de medische opvang bij een miskraam?
Zelf vond ik het vooral de eerste keer zó’n traumatische ervaring, niet alleen doordat ik mijn kindje verloor, maar ook omdat het zó enorm heftig was qua pijn en bloedverlies. En hier word je niet op voorbereid (ook niet door het ziekenhuis), hier wordt al helemaal niet over gepraat. Terwijl het wel kan helpen als je weet wat je te wachten staat. Daardoor was mijn 2e miskraam in die zin ook minder traumatisch (op lichamelijk vlak dan).
Hoe gaat het nu met je?
Na veel vallen en opstaan én na hard werken (onder andere met behulp van een gespecialiseerde coach), kan ik nu zeggen dat het goed met me gaat. Het gemis is er nog steeds en zal ook altijd blijven, maar het heeft een plek.
Waar kunnen mensen je boek verkrijgen?
Het boek is te bestellen via www.dehoopvoorbij.nl en andere kanalen zoals bij bol.com.
Joyce Beckker