Als ik met mijn zoontje door de winkelstraat loopt lijkt het lang geleden. Nog geen jaar geleden dacht ik dat ik dit nooit meer mee zou maken. Ik mag mij moeder noemen ik ben super trots op mijn prachtige zoon.
Laat ik bij het begin beginnen. De zwangerschapstest geeft twee streepjes aan. Ik ben echt zwanger. Mijn droom komt uit. Ik word overspoeld door emoties die ik nog nooit meegemaakt heb, maar vooral ben ik blij.
Stiekem verzin ik hoe het zal zijn. Hoe het is om mijn baby in mijn armen te houden. Maar dan …
Het gaat mis
Ik verlies bloed, veel bloed. Mijn borsten passen weer in mijn bh. Het is over, nog voordat het begonnen is. Één week zwanger en het is al afgelopen. De verloskundige weet het nog niet. Alleen mijn man heb ik het verteld, verder weet niemand dat ik zwanger was.
Doorgaan
Ik pak mij bij elkaar en ga aan het werk alsof er niets aan de hand is. ‘s Avonds een etentje met vrienden. Ik voel me los van het leven staan. Maar ga gewoon door. Tot ik spontaan in huilbui uitbarst als er een glas wijn omvalt.
Toch verdriet
Mijn vrienden kijken mij verbaasd aan. Ik begrijp mezelf ook niet. Na aandringen vertel ik dat ik vanmorgen een miskraam heb gehad. De worden geen moeder kan ik niet zeggen. Ik word omarmd en iedereen reageert begripvol.
Rouwen
In de periode die volgt, begrijp ik dat ik mag rouwen om mijn verlies. Mijn ongeboren kindje heb ik stiekem een naam gegeven. Dat is een tip die ik las in het e-boek. En nu ik hier wandel met mijn geboren zoon, voel ik mij moeder van twéé kinderen.
Lieve groeten
Thea
Afbeelding van Priscilla Du Preez via Unsplash